Ελάχιστα ίχνη οχυρωματικού τείχους σε χαμηλό λόφο, ανάμεσα σε σπίτια και αυλές, δίπλα στην πλατεία, στο χωριό Μιτόπολη της Δυτικής Αχαΐας, στους πρόποδες του όρους Κομποβούνι.

Ιστορία

Μάλλον πρόκειται για τα υπολείμματα φράγκικου κάστρου, για το οποίο γνωρίζουμε ότι κτίστηκε στη Μιτόπολη περί τα μέσα του 13ου αιώνα από τον ιππότη Γιβέρτο ντε Κορ.

Η Μιτόπολις ήταν η έδρα μιας από τις 16 φράγκικες βαρονίες που ιδρύθηκαν στην Πελοπόννησο μετά την κατάκτησή της από τους Φράγκους της Δ’ Σταυροφορίας. Ο Γιβέρτος ντε Κορ (Guibert de Cors ή d’ Escors), ήταν Γάλλος ιππότης, σταυροφόρος και βαρόνος του Πριγκιπάτου της Αχαΐας. Σύμφωνα με την Αραγωνική έκδοση του Χρονικού του Μορέως, μετά την κονκέστα, ο πρώτος ηγεμόνας του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, ο Γεώργιος Σαμπλίτης, μοίρασε γη, φέουδα και τίτλους στους συντρόφους του. Μεταξύ αυτών, κατά το αραγωνέζικο χρονικό, ήταν και ο Ντε Κορ που πήρε τέσσερα τιμάρια στην περιοχή της Μιτόπολης και όπου κάποια στιγμή έκτισε κάστρο, μάλλον πριν το 1250.

Ο Γιβέρτος ντε Κορ σκοτώθηκε στη μάχη του Καρυδίου, το 1258. Ήταν ο πιο επώνυμος από τους νεκρούς εκείνης της μάχης ανάμεσα στους Φράγκους του Πριγκιπάτου της Αχαΐας και τους Φράγκους του Δουκάτου των Αθηνών. Αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του, το 1280, η χήρα του Μαργαρίτα του Νεϊγύ πιο γνωστή ως Μαργαρίτα του Πασσαβά (που είχε διεκδικήσε τη βαρονία της Άκοβας) ή η κόρη του Μαργαρίτα (δεν είναι σαφές) πούλησε το φέουδο της Μιτόπολης στον Γκυ ντε Λα Τρεμουάιγ (Guy de la Trémoille ή Dramelay ή Tremolay ή Τρεμουλάς) ο οποίος ήταν ο βαρόνος της Χαλανδρίτσας. Έτσι μετά το 1280 η βαρονία της Μιτόπολης έπαψε να υπάρχει.

Πάντως η Ελληνική έκδοση του Χρονικού του Μορέως κάνει λόγο για 12 μόνο βαρονίες (και όχι 16) και μεταξύ αυτών δεν συμπεριλαμβάνεται αυτή της Μιτόπολης. Γενικά όμως το Αραγωνέζικο που γράφτηκε παλιότερα θεωρείται πιο ακριβές και στην περίπτωση της Μιτόπολης μάλλον έχει δίκιο, αν και θεωρείται απίθανο ο ντε Κορ να ήταν από τους συντρόφους του Σαμπλίτη. Λογικά, η βαρονία της Μιτόπολης πρέπει να ιδρύθηκε αρκετά αργότερα από τις υπόλοιπες και όχι το 1209 εκτός αν ο πρώτος βαρόνος ήταν κάποιος άλλος και όχι ο Ντε Κορ.

Το 1316 το κάστρο της Μιτόπολης αναφέρεται στο Assises de Romanie (τις νομοθετικές πράξεις του Πριγκιπάτου) ότι είναι ιδιοκτησία του Nicola Dramelay απόγονου του Τρεμουλά και βαρόνου Χαλανδρίτσας. Λίγα χρόνια αργότερα, περί το 1325 ολόκληρη η βαρονία Χαλανδρίτσας, μαζί και και η Μιτόπολη, πουλήθηκε στον Γενοβέζο ευγενή Μαρτίνο Ζαχαρία από τη Χίο. Προς το τέλος του 14ου αιώνα η Μιτόπολη και η Χαλανδρίτσα είναι ιδιοκτησία του γιου του Μαρτίνου, του Κεντυρίωνα, που αργότερα έγινε Πρίγκηψ της Αχαΐας και ο τελευταίος Φράγκος ηγεμόνας του Μοριά.

Το 1316 είναι η τελευταία ιστορική αναφορά στο κάστρο της Μιτόπολης. Δεν συγκαταλέγεται στα κάστρα που καταγράφονται στα τέλη του 14ου και τον 15ο αιώνα. Δεν είναι ούτε καν ανάμεσα στα 3 κάστρα που το 1377 αναφέρονται ως ιδιοκτησία του Κεντυρίωνα Ζαχαρία (ενώ η Χαλανδρίτσα είναι). Υπάρχει μια Montepoli στη λίστα του 1463 που κάποιοι μελετητές ταυτίζουν με τη Μιτόπολη αλλά μάλλον δεν έχουν δίκιο.

Έτσι δεν ξέρουμε την τύχη του κάστρου της Μιτόπολης. Το πιο πιθανό είναι το κάστρο να μην ήταν σε χρήση μετά τις αρχές του 14ου αιώνα, και ίσως από τότε ακόμα να άρχισε να ρημάζει με αποτέλεσμα, σήμερα, να μην έχει μείνει σχεδόν τίποτα.

Πηγές