Στο Άνω Καστρίτσι δεν υπάρχει σήμερα κάστρο. Υπήρχε όμως επί Φραγκοκρατίας, και βρισκόταν στον χαρακτηριστικό κροκαλοπαγή λόφο του Αγίου Ανδρέα στα νότια του χωριού. Έχουν απομείνει ελάχιστα ίχνη, τα πιο ορατά από τα οποία είναι τα υπολείμματα μιας κινστέρνας (υδατοδεξαμενής).
Ίσως υπάρχουν και άλλα κατάλοιπα αλλά τα σκεπάζει η πυκνή βλάστηση.

Ο λόφος πήρε την ονομασία από το εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα που βρίσκεται στην κορυφή του, το οποίο σύμφωνα με επιγραφή πάνω από την είσοδο, ανακαινίστηκε τον Ιούλιο του 1869, επειδή ο παλαιότερος ναός είχε μισογκρεμιστεί μετά από μια καταιγίδα (το έδαφος του λόφου είναι πολύ σαθρό). Μια ακόμα ανακαίνιση έγινε σχετικά πιο πρόσφατα, το 1946.

Από το Κάστρο υπάρχει ορατότητα προς Ρίο και Αντίρριο. Ίσως κάποια εποχή το κάστρο να χρησίμευε για την κατόπτευση εκ του μακρόθεν του περάσματος Ρίου–Αντιρρίου (πριν δημιουργηθούν τα αντίστοιχα κάστρα τον 16ο αιώνα).

Το χωριό είναι ορεινό, στο Παναχαΐκό όρος. Δίπλα από τον λόφο ρέει το Καστριτσιάνικο ποτάμι γνωστό και ως Σέλεμνος ποταμός (για τον οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι γνωστό από τη μυθολογία ότι όποιος πίνει από το νερό του ξεχνάει τον έρωτα του).

Ιστορία

Το κάστρο υπήρχε σίγουρα τον 14ο αιώνα και ίσως και πιο πριν, τον 13ο αιώνα. Πιστεύεται, χωρίς να είναι σίγουρο, ότι το κάστρο χτίστηκε κατά την περίοδο που την Πάτρα τη διαφέντευε η οικογένεια των βαρώνων Alleman (Αλλαμάνοι), περί τα μέσα του 13ου αιώνα. Ήταν ένα από τα κάστρα που είχαν κατασκευαστεί γύρω από την Πάτρα για την ενίσχυση της άμυνας της πόλης. Η Πάτρα επί Φραγκοκρατίας ήταν αρχικά έδρα βαρωνείας, η οποία μετά τα μέσα του 13ου αιώνα πέρασε στη δικαιοδοσία της Λατινικής Αρχιεπισκοπής Πάτρας και έμεινε σε αυτό το ιδιοκτησιακό καθεστώς μέχρι το τέλος του 14ου αιώνα. Στις αρχές του 15ου αιώνα, το 1408, η περιοχή μισθώθηκε στη Βενετία. Αλλά 5 χρόνια μετά την ξαναπήραν οι Φράγκοι για να περάσει το 1428 στους Βυζαντινούς του Δεσποτάτου του Μυστρά.
Το Καστρίτσι αναφέρεται στο ενετικό μισθωτήριο του 1408 ως Ιο Castrizo, φρούριο της Λατινικής Αρχιεπισκοπής που πέρασε στους Ενετούς.

Εκτός από το έγγραφο του 1408, το Καστρίτσι συμπεριλαμβάνεται στους καταλόγους με τα φέουδα του 1364. Στον κατάλογο του 1467 καταχωρείται ως ενετικό με το όνομα Castrizzi. Το ίδιο και στον κατάλογο του 1471: ενετικό με το όνομα Castrizi. (Οι Ενετοί κατά τον Ενετοτουρκικό πόλεμο είχαν αποσπάσει κάποια εδάφη από τους Τούρκους). Η αναφορά του 1471 είναι η τελευταία που έχουμε από ιστορική πηγή για το κάστρο. Φαίνεται πως αργότερα το κάστρο καταστράφηκε, και αυτό μάλλον οφείλεται στη σαθρότητα του εδάφους.

Το κάστρο στο Καστρίτσι κατελήφθη αμαχητί από τους Τούρκους στην εκστρατεία του Μωάμεθ του Πορθητή στον Μοριά το 1460, σύμφωνα με την αφήγηση Αποδείξεις ιστοριών του Βυζαντινού ιστορικού Λαόνικου Χαλκοκονδύλη, ο οποίος αποκαλεί το κάστρο «Καστριμένον πόλισμα». Ο Χαλκοκονδύλης δεν ταυτίζει με κατηγορηματικό τρόπο το πόλισμα με το Καστρίτσι, αλλά μάλλον σε αυτό πρέπει να αναφέρεται, επειδή στη συνέχεια η αφήγηση συνεχίζεται με τα γεγονότα της κατάληψης του γειτονικού κάστρου του Σαλμένικου που αντιστάθηκε γενναία.

Πηγές