Λιγοστά ερείπια μικρού κάστρου, όπου κυριαρχούν τα απομεινάρια ενός πύργου, σε απομακρυσμένο ύψωμα στην ενδοχώρα της Ερμιονίδας.

Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία

Το ύψωμα είναι ένας απότομος, ασβεστολιθικός βράχος που ξεχωρίζει από το ιζηματογενές πέτρωμα της λοφώδους περιοχής που το περιβάλλει. Βρίσκεται σε κορυφογραμμή, η οποία στους χάρτες της ΓΥΣ σημειώνεται με την ονομασία «Κάστρο».

Αν και είναι σχετικά μακριά από τη θάλασσα, έχει πολύ καλή εποπτεία του κόλπου της Ύδρας προς νότο και της νότιας πλευράς του Σαρωνικού κόλπου στα ανατολικά. Επίσης έχει οπτική επαφή με το ενετικό κάστρο Θερμήσι.

Το σημείο βρίσκεται στην Αργολίδα, στον Δήμο Ερμιονίδας, αλλά είναι πολύ κοντά στο σύνορο με την Τροιζηνία. Βρίσκεται 5χλμ. ΒΑ από το χωριό Σωληνάρι Αργολίδας, αλλά το πλησιέστερο χωριό (3,5 χλμ. προς ΝΑ) είναι τα Βλαχαίικα, που υπάγονται στην Τροιζηνία και στην Περιφερειακή Ενότητα Νήσων Αττικής.

Στις βορειοδυτικές υπώρειες του λόφου βρίσκεται η κοίτη ενός ρέματος με την ονομασία «Μυλόρεμα». Ένας άλλος κλάδος του ίδιου ρέματος περνάει νότια από το κάστρο. Είναι προφανές ότι το κάστρο πήρε το όνομά του από το ρέμα.

Ιστορία

Το κάστρο Μυλορέματος αναφέρεται στο Χρονικό του Σφραντζή κατά τη διαπραγμάτευση μεταξύ του Δεσποτάτου του Μορέως και της Βενετίας (Λαμπρινίδου, 1950). Τότε, το 1394, ο δεσπότης Θεόδωρος Α’ Παλαιολόγος, εξαιτίας του ναυτικού αποκλεισμού των Ενετών, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Βενετία τα κάστρα Άργους, Λέρνης και Θερμησίου (τα οποία είχε πάρει αιφνιδιαστικά το 1385). Στο πλαίσιο εκείνου του διακανονισμού, επεστράφησαν από τους Ενετούς τα Μέγαρα (στον Δούκα των ΑΘηνών και σύμμαχο του Μυστρά Νέριο Ατσαγιόλι) και το Κάστρο Μυλορέματος στους Βυζαντινούς.

Σύμφωνα με τον Δωρόθεο της Μονεμβασίας (Σάθας,1868), κατά την πολιορκία του Ναυπλίου από τους Τούρκους το 1537, ο Κασίμ πασάς «επήγε εις τους Πύργους του Καστρίου και δεν ημπόρεσε να τους πάρη, και έκαψέ τους, και επαραδόθησαν δια να μην καγούν, και πολλοί έπεσαν κάτω με σχοινία, και εσκλαβώθηκαν δια να μην πεθάνουν· τότε επήρε και τους Παλαιολόγους, τον κυρ Ανδρόνικον, τον κυρ Νικόλαον, τον κυρ Θεόδωρον, και κυρ Δημήτριον και εις το Άργος έκοψε τα κεφάλια τους· και τότε παρεδόθη και το Θερμήσι».
Σε αυτή την αφήγηση θεωρείται ότι οι «Πύργοι Καστρίου» είναι το περί ού ο λόγος Κάστρο Μυλορέματος.

Ίσως φαίνεται λίγο τραβηγμένο ότι το ρέμα διατηρεί την ίδια ονομασία μετά από τόσους αιώνες, αλλά, εκτός από το όνομα, η θέση του κάστρου και η εγγύτητα με το Θερμήσι μάς κάνουν να πιστεύουμε ότι η ταύτιση με το αναφερόμενο από τις πηγές Κάστρο Μυλορέματος είναι μάλλον ορθή. Η ταύτιση με του Πύργους του Καστρίου του 1537 είναι λιγότερο προφανής, αλλά και αυτή πιθανότατα ισχύει λόγω γειτνίασης με το Θερμήσι και λόγω του ότι βασικά το φρούριο είναι 2-3 πύργοι.

Με βάση αυτά τα στοιχεία, η ιστορία του κάστρου διαγράφεται ως εξής:
Κατασκευάστηκε αρχικά είτε προς το τέλος της Μεσοβυζαντινής Περιόδου είτε στην αρχή της Φραγκοκρατίας, όταν την περιοχή διαφέντευαν οι Ντελαρός του φράγκικου Δουκάτου των Αθηνών. Θα το χαρακτηρίσουμε με επιφύλαξη «Φράγκικο».
Μετά το 1311 πέρασε στους κληρονόμους του Δουκάτου Αθηνών, στους Ντε Μπριέν και μετά στους Ντ’ Ανγκιέν.
Το 1385 αγοράστηκε από τους Ενετούς (μαζί με την υπόλοιπη Αργολίδα) και το 1394 αποδόθηκε στους Βυζαντινούς του Μυστρά. Μετά την κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Οθωμανούς, το άρπαξαν οι Ενετοί, μάλλον το 1458.
Το 1537 το κυρίευσαν οι Τούρκοι και το κατέστρεψαν.

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Αυτό που κυριαρχεί στον χώρο είναι το ερείπιο, σε χαμηλό ύψος, ενός μεγάλου πύργου διαστάσεων 5✖18μ. στο ανατολικό άκρο του βράχου. Οι τοίχοι του πύργου έχουν πάχος 1,5μ. και είναι κατασκευασμένοι με πλακοειδείς λίθους και χωματοκονίαμα (λάσπη).
Πιο δυτικά στον λόφο υπάρχουν και άλλοι πύργοι. Διακρίνονται τα θεμέλια τουλάχιστον δύο, με διαστάσεις 14✖4 και 10✖4, ενώ άλλα υπολείμματα στον χώρο δημιουργούν την εντύπωση ότι υπήρχαν και άλλοι πύργοι σε πυκνή διάταξη αντί για τείχος (οι «Πύργοι του Καστρίου»). Η μακριά πλευρά των πύργων βλέπει προς νότο.

Πηγές