Ελάχιστα απομεινάρια κάστρου ανατολικά από το χωριό Αροανία (παλιά ονομασία Σοπωτό) της περιοχής Καλαβρύτων. Βρίσκεται στην κορυφή «Τάρταρης», σε παρυφάδα του ορεινού όγκου του Ερύμανθου, 32 περίπου χιλιόμετρα νοτιοδυτικά των Καλαβρύτων.

Το κάστρο βρίσκεται σε ασυνήθιστα μεγάλο υψόμετρο (1420 μέτρα) που το κατατάσσει δεύτερο μεταξύ των ελληνικών κάστρων με το μεγαλύτερο υψόμετρο (πρώτο είναι το γειτονικό Αργυρόκαστρο).

Ιστορία

Το κάστρο χτίστηκε μάλλον από τους Φράγκους τον 13ο αιώνα. Ανήκε στη βαρωνία Καλαβρύτων, μια από τις 12 βαρωνίες στις οποίες χωρίστηκε η Πελοπόννησος μετά την κατάκτησή της από τους Φράγκους.
Ο σκοπός του κάστρου ήταν μάλλον ο στρατωνισμός μικρής στρατιωτικής δύναμης για την εποπτεία των ορεινών περασμάτων.

Σε αυτήν την περιοχή βόρεια από τη Στρέζοβα (σημερινή Δάφνη Καλαβρύτων) υπήρχαν πολλά μικρά κάστρα και ενδιαφέροντες οχυρωμένοι οικισμοί, κάποιοι από τους οποίους δεν περιλαμβάνονται ακόμα στον Καστρολόγο.

Δεν γνωρίζουμε κάτι συγκεκριμένο για το κάστρο, αλλά μπορούμε να σκιαγραφήσουμε την ιστορία του βασιζόμενοι στην ιστορία της ευρύτερης περιοχής:

Επί Φραγκοκρατίας, το σημείο ανήκε στην βαρωνία Καλαβρύτων, αλλά συνόρευε με τη βαρωνία της Άκοβας. Ίσως λόγω θέσης να ήταν στο επίκεντρο εδαφικών διεκδικήσεων, που ίσως να δημιούργησαν την ανάγκη για την οχύρωση στην κορυφή του Τάρταρη και σε άλλα σημεία του Ερύμανθου εκεί γύρω.

Το 1263 η βαρωνία των Καλαβρύτων καταλήφθηκε από τους Βυζαντινούς. Ήταν μια από τις απόρροιες της καταστροφικής για τους Φράγκους ήττας τους στη μάχη της Πελαγονίας το 1259, μετά την οποία οι Βυζαντινοί ανέκτησαν κάποια εδάφη στην Πελοπόννησο. Για τις επόμενες δεκαετίες, τα Καλάβρυτα και η γύρω περιοχή παρέμειναν μια απομονωμένη βυζαντινή κτήση περιτριγυρισμένη από φράγκικα φέουδα του Πριγκιπάτου της Αχαΐας. Ως καπετάνος Καλαβρύτων αναφέρεται κάποιος Jacques le Chasy, που ήταν Φράγκος ευγενής στην υπηρεσία του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου.

To 1318 οι Βυζαντινοί πήραν και τη βαρωνία της Άκοβας. Αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα στρατιωτικής ενέργειας, αλλά δοσοληψίας, καθώς ο Επίτροπος Μορέως Ανδρόνικος-Ασάνης Παλαιολόγος την αγόρασε από τον Καταλανό βαρώνο.

Οι Παλαιολόγοι του Δεσποτάτου του Μυστρά επέκτειναν την επικράτειά τους στη βόρεια Πελοπόννησο το 1404 και αργότερα κατέλυσαν εξ ολοκλήρου το Πριγκιπάτο της Αχαΐας. Η βυζαντινή κυριαρχία κράτησε μέχρι το 1460, όταν επικράτησαν οριστικά οι Τούρκοι.

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, το κάστρο του Τάρταρη πρέπει να πέρασε υπό Βυζαντινό έλεγχο μετά το 1263. Μεταξύ 1263 και 1318 βρέθηκε στην πρώτη γραμμή άμυνας μεταξύ των Βυζαντινών και των Φράγκων του Πριγκιπάτου της Αχαΐας. Προφανώς, κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου είχε αυξημένη στρατηγική αξία, ενώ είναι πιθανό να κτίστηκε τότε και όχι νωρίτερα.

Το κάστρο πρέπει να εγκαταλείφθηκε σύντομα μετά την Οθωμανική κατάκτηση καθώς οι Τούρκοι δεν φαίνεται να το αξιοποίησαν ενώ, από την άλλη, δεν επέτρεπαν την παραμονή χριστιανικών πληθυσμών σε οχυρές θέσεις.

Στα ενετικά αρχεία του 1463 όπου καταγράφονται χωριά και κάστρα της Πελοποννήσου (Annali Veneti de Stefano Magno) αναφέρεται ένα κάστρο με το όνομα Tartari vel Tradici Grando που κατά πάσα πιθανότητα ταυτίζεται με το κάστρο του Τάρταρη. (H εναλλακτική ονομασία «Tradici Grando» μάλλον σημαίνει «Μεγάλο Γαρδίκι». Η λέξη Γαρδίκι, σλαβικής προέλευσης, σημαίνει οχυρό).

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Από τη δορυφορική εικόνα φαίνεται πως ήταν μάλλον μικρό κάστρο με περίμετρο τειχών περί τα 250 μέτρα που περικλείουν μια επιφάνεια 3,5 στρεμμάτων περίπου.

Στο ανώτερο σημείο φαίνεται πως υπήρχε μια μικρή εσωτερική οχύρωση, μάλλον πύργος.

Το μεγαλύτερο μέρος του κάστρου είναι κατεστραμμένο, αλλά η χάραξη του οχυρωματικού περιβόλου είναι εμφανής. Διατηρείται σε κάποιο ύψος ένα σχετικά μεγάλο μέρος της νότιας πλευράς του τείχους.

Πηγές