Ακαθόριστα ερείπια Βυζαντινού οχυρωμένου μοναστηριού πάνω από τον ναό του Διός, 100 μέτρα από την κορυφή του όρους Αττάβυρος στην Ρόδο (που είναι το ψηλότερο βουνό του νησιού).

Το βυζαντινό μοναστήρι είχε κτιστεί ως επί το πλείστον από οικοδομικό υλικό σε δεύτερη χρήση που προήλθε από τον αρχαίο ναό (ο οποίος είναι δίπλα αλλά λίγο χαμηλότερα –βλ. φωτο2).

Ο αρχαιολόγος Δρ. Παύλος Τριανταφυλλίδης (2013) aναφέρει: «Το Πανρόδιον ιερό του Διός Αταβυρίου βρίσκεται […] στο ψηλό βουνό Ατάβυρος, στα όρια της αρχαίας επικράτειας της Καμείρου. Είναι ένα από τα σημαντικότερα ιερά της Ρόδου, που είχε παγκόσμια φήμη στις τότε γνωστές παρυφές του αρχαίου ελληνικού κόσμου. […] Το ιερό ανασκάφηκε για μικρό χρονικό διάστημα το 1927 από την τότε Ιταλική Αρχαιολογική Υπηρεσία, όταν τα Δωδεκάνησα ήταν υπό ιταλική κατοχή. […] αποκαλύφθηκαν σημαντικά αρχιτεκτονικά κατάλοιπα που χρονολογούνται πιθανώς στον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ. Πρόκειται για τον ιερό περίβολο με το βωμό, πάνω στον οποίο κτίστηκε σε μεταγενέστερη φάση παλαιοχριστιανική βασιλική και βυζαντινό παρεκκλήσι […].

Ο Γερμανός αρχαιολόγος Ludwig Ross, που επισκέφθηκε το μέρος το 1845, το βρήκε ήδη ερειπωμένο. Το μόνο που ακόμα ήταν όρθιο, τότε, ήταν ένα εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη χωρίς στέγη.

Ο περίβολος ήταν παραλληλόγραμμος διαστάσεων 20✖12,5 μέτρων. Διακρίνονται κατάλοιπα δεξαμενών και άλλων κτισμάτων στο εσωτερικ αλλά και στον περιβάλλοντα χώρο. Διακρίνονται επίσης τα θεμέλια δύο τετράγωνων πύργων στα ανατολικά και μιας πύλης προστατευόμενης από δύο πύργους (;) στη βόρεια πλευρά.
Γύρω από τον χώρο υπάρχουν υπολείμματα κεραμικών που τα περισσότερα χρονολογούνται στον 5ο/6ο αιώνα. Οπότε είναι λογικό να υποθέσουμε ότι αυτή ήταν η περίοδος που άνθησε το μοναστήρι.

Κατά τον 2ο Παγκόσμιο οι Ιταλοί έκαναν οχυρωματικά έργα στο σημείο (μάλλον είχαν εγκαταστήσει κάποιο αντιαεροπορικό εκεί) και πρόσθεσαν έναν τοίχο και χαράκωμα.

Πηγές