Αρχαία οχύρωση που μετατράπηκε από τους Ιωαννίτες Ιππότες της Ρόδου αρχικά σε βίγλα και αργότερα σε μικρό κάστρο.

Η Αλιμιά (ή Αλιμνιά) είναι νησάκι στα Δωδεκάνησα, δυτικά της Ρόδου, σε απόσταση 6 ναυτικών μιλίων από τη Χάλκη. Το νησί διατηρούσε έναν μικρό πληθυσμό μέχρι την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες παραμένει ακατοίκητο. Το νησάκι επισκέπτονται καθημερινά το καλοκαίρι μικρά εκδρομικά καΐκια που φέρνουν επισκέπτες για μια ολιγόωρη εκδρομή με μπάνιο στην πεντακάθαρη θάλασσα.

Το νησί έχει δύο καλά φυσικά λιμάνια και κατά τη Ελληνιστική περίοδο χρησίμευε ως ναύσταθμος του Ροδιακού στόλου. Άλλωστε η ονομασία του προέρχεται από το αρχαίο Εύλιμνα (=η έχουσα καλό λιμάνι). Η χρήση της νησίδας ως ναυτικής βάσης συνεχίστηκε και κατά τους βυζαντινούς χρόνους, όπως και κατά την διάρκεια της κυριαρχίας της Ρόδου από τους Ιωαννίτες Ιππότες, τους Τούρκους και τους Ιταλούς.

Σε απόκρημνο βράχο στο ψηλότερο σημείο του νησιού υπάρχει ένα μικρό αρχαίο κάστρο που προφανώς χρησίμευε για παρατηρητήριο της θαλάσσιας περιοχής γύρω από τον ναύσταθμο.

Τμήμα του ελληνιστικού κάστρου χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή τού μεσαιωνικού, κάστρου. Το νησί είχε παραχωρηθεί ως φέουδο από τους Ιωαννίτες στην οικογένεια Ασάντι (Assanti, που κατείχε και τη Χάλκη) ήδη από τον 14ο αιώνα.
Συγκεκριμένα, το 1366 ο Borrello Assanti ανέλαβε τα φέουδα της Τήλου και της Χάλκης με την υποχρέωση, μεταξύ των άλλων, να χτίσει κάστρο στην Αλιμιά επανδρωμένο με φρουρά 3 αντρών (ενώ το Τάγμα επιθυμούσε 3 επιπλέον άντρες). Είναι άγνωστο σε ποιο βαθμό υλοποιήθηκε αυτή η δέσμευση, αλλά μάλλον η ολοκλήρωση της οικοδόμησης του κάστρου δεν έγινε πριν το 1475, καθώς εμφανίζεται στα αρχεία του τάγματος μόλις το 1476 (και μάλιστα ως «πύργος»). Φαίνεται ότι πιο πριν χρησιμοποιήθηκε μόνο περιστασιακά, ενώ αποφασίστηκε η ενίσχυσή του στα πλαίσια του μεγάλου αμυντικού προγράμματος των Ιπποτών στη δεκαετία του 1470.

To κάστρο όμως εγκαταλείφθηκε πολύ γρήγορα, το 1479, μετά από μια επιδρομή των Τούρκων, και μάλλον δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε ποτέ. Το μεγάλο του πρόβλημα ήταν η έλλειψη νερού.

Σήμερα στέκεται με κατεστραμμένες τις επάλξεις του, σε όλη τη νότια πλευρά του.
Λίγο πιο κάτω, υπάρχουν εμφανή ίχνη της θεμελίωσης ενός αρχαίου πύργου, ο οποίος είχε και περίβολο. Το φρούριο των Ιωαννιτών κτίστηκε πάνω σε ένα άλλο οικοδόμημα των ελληνιστικών χρόνων, μέρος της οχύρωσης του οποίου ακόμα διακρίνεται.

Πηγές