Κάστρο χτισμένο στην περιοχή της Μαλώνας, σε λόφο ύψους 85 μ. μεταξύ των παραλιών Αγία Αγάθη και Χαράκι στη Ρόδο. Είναι γνωστό και ως Φεράκλου ή Φαρακλενόν Kάστρο. Το όνομα του ο λόφος το πήρε από το άγονο του εδάφους και τη γυμνή πέτρα.

Ιστορία

Το κάστρο προϋπήρχε από τη μεσοβυζαντινή μερίοδο και πιθανότατα υπήρχε εκεί οχύρωση και από πιο πριν, από την περίοδο της κλασικής αρχαιότητας. Η κατάκτησή του από τους Ιωαννίτες Ιππότες υπό το Μεγάλο Μάγιστρο Foulques de Villaret (1309-1317) στις 20 Σεπτεμβρίου 1306 αποτελεί την πρώτη ιπποτική κατάκτηση κάστρου στη Ρόδο. Την περίοδο εκείνη το κάστρο είχε μετατραπεί σε ορμητήριο πειρατών.

Φαίνεται ότι κατά τον πρώτο αιώνα της παρουσίας των Ιπποτών στη Ρόδο (14ος αι.) το κάστρο δεν αξιοποιήθηκε και ερήμωσε. Επισκευές έγιναν επί Μεγάλων Μαγίστρων Giovanni Battista degli Orsini (1467-1476) και Pierre d’Aubusson (1476-1503), ώστε να παρέχει προστασία στον οικισμό και την εύφορη ενδοχώρα, καθώς και στα αγκυροβόλια Xαράκι και Aγία Aγάθη.

Το κάστρο Φαρακλού είχε οπτική επαφή με το κάστρο της Λίνδου. Κατά την αρχαιότητα στο βράχο υπήρχε αρχικά απλά μια φρυκτωρία που διευκόλυνε την επικοινωνία με τη Λϊνδο.

Σύμφωνα με τον Bosio, το 1470 διατάχθηκε η εγκατάλειψη όλων των κάστρων της Pόδου εκτός από τα κάστρα της Λίνδου και του Φαρακλού, οι οχυρώσεις των οποίων έπρεπε να ενισχυθούν. Το κάστρο Φαρακλού ήταν ένα από τα τρία σπουδαιότερα φρούρια τον καιρό των Ιπποτών μαζί με της Pόδου και της Λίνδου. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά σαν φυλακή για πειρατές και παράνομους εμπόρους. Σε αυτό κατέφευγαν οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών Mαλώνα, Σαλία, Kαταγρός, Zηνοδότου και Kαμινάρι σε κάθε κίνδυνο, όπως φαίνεται από το διάταγμα του 1474.

To 1523 το κάστρο κυριεύτηκε από τους Τούρκους μετά από μακρά πολιορκία. Ήταν το τελευταίο κάστρο που κυρίευσαν οι Τούρκοι στη Ρόδο. Εδώ εγκαταστάθηκε για λίγο ο πρίγκιπας Μουράτ ενώ συνωμοτούσε εναντίον του πατέρα του, σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Απέτυχε και εκτελέστηκε δια στραγγαλισμού.

Το κάστρο δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ξανά μετά την εκπόρθησή του από τους Τούρκους. Το 1854 ο περιηγητής Γκαρέν αναφέρει ότι ήταν ήδη κατεστραμμένο.

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

To κάστρο είχε εγκαταλειφθεί ήδη από την τουρκική κατάκτηση τον 16ο αιώνα και είναι εντελώς ερειπωμένο. Σώζονται κάποια ίχνη από τις εξωτερικές οχυρώσεις αλλά στο εσωτερικό δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα εκτός από μια ορθογώνια στέρνα.

Διακρίνονται δύο οικοδομικές φάσεις: βυζαντινή και ιπποτική. H οχύρωση έχει πολυγωνικό σχήμα, έκταση 1.700 μ2 και περίμετρο τειχών 680 μ. Στη βυζαντινή φάση ανήκουν η Β, η Δ και η ΒΔ πλευρά του τείχους, ενώ σε ορισμένα τμήματα του τείχους υπάρχουν οδοντώσεις. Oι επάλξεις είναι απλού ορθογώνιου σχήματος.

Σώζεται επίσης μία κύρια πύλη και δύο κυλινδρικοί πύργοι του 15ου αιώνα: ο Ν και ο ΝΑ πύργος.

Στα τείχη σώζονται οικόσημα του Tάγματος των Iωαννιτών Ιπποτών καθώς και του Μεγάλου Μαγίστρου G. B. degli Orsini.

Πηγές