Μοναδικό στο είδος του οχυρωματικό έργο της επαναστατικής περιόδου που βρίσκεται νοτιοανατολικά των Μεγάρων, λίγο πιο δεξιά από την Πάχη, στη χερσόνησο της Αγίας Τριάδας. Στο ίδιο σημείο υπάρχει και ο υδροβιότοπος «Βουρκάρι» που είναι ιδιαίτερης οικολογικής σημασίας.

Η κατασκευή του άρχισε το 1818, λίγο πριν την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και αποπερατώθηκε το 1823.

Ιστορία

Το 1818 οι Μεγαρίτες έπεισαν τον Τούρκο Μουστεσαρίφη να τους δώσει άδεια για να χτίσουν μια μάντρα για να χωρίζει -υποτίθεται- τη γη που ανήκε στη μονή Αγίας Τριάδας από τα Μεγαρίτικα, «για να μη μαλώνουν με τους καλογήρους για τα καματερά» (βόδια για όργωμα).
Έτσι το 1818 κατασκευάστηκε η βάση του τείχους που το πάχος της ήταν 1,5 μέτρο και σε μερικά σημεία έφτανε τα 2 μέτρα.

Το έργο ολοκληρώθηκε μέχρι το 1823 και από μάντρα διαμορφώθηκε σε ισχυρό οχυρό με προφανή πλέον στόχο την άμυνα των εξεγερμένων ντόπιων στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης.

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Έχει μήκος 600 μέτρα, ύψος από 3,9 μέχρι 4,1 μέτρα, και πολλές πολεμίστρες. Το οχυρό σώζεται σε όλο το μήκος του. Μέσα στο τείχος βρίσκεται και ο ναός της Αγίας Τριάδας.

Η κεντρική πόρτα του τείχους, ξύλινη με μεγάλο πάχος και θωρακισμένη εξωτερικά με λαμαρίνα, βρίσκεται σήμερα στην είσοδο του μοναστηριού της Παναγίας της Φανερωμένης στη Σαλαμίνα.

Μέσα στο Βουρκάρι είχε κατασκευαστεί έναν τοιχίο κάτω από το νερό που χρησίμευε σαν μυστικό μονοπάτι για την είσοδο στο κάστρο.

Πηγές