Υπολείμματα οχύρωσης -που δίνουν μάλλον την εντύπωση ξερολιθιάς- σε λόφο 3,5χλμ δυτικά από το Κορωπί κοντά στη μονή της Γεννήσεως του Χριστού (Βηθλεέμ).

Πρόκειται για την αρχαία ακρόπολη του Δήμου Σφηττού, η οποία χρησιμοποιήθηκε σαν οχύρωση μέχρι τη Φραγκοκρατία.

Τα λείψανα της οχύρωσης, κυρίως τμήματα από τα εξωτερικά τείχη του κάστρου σε χαμηλό ύψος, διακρίνονται ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση και κυκλώνουν το λόφο.

Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία

Πρόκειται για μια οχυρή θέση, που ελέγχει το πέρασμα μεταξύ Υμηττού και Μαυροβουνίου. Το στενό αυτό είχε μονοπάτι απ’ όπου, μέσω του Υμηττού οδηγούσε προς Αθήνα και αντίστροφα, προς Μεσόγεια.

Το Όνομα του Κάστρου

Πριν οικοδομηθεί η Μονή (η οποία είναι σχετικά νέα), στη θέση της υπήρχε μεταβυζαντινό ναΰδριο της Γεννήσεως του Χριστού, γνωστό με το όνομα «Χριστός», από όπου θα προήλθε και η ονομασία του υψώματος, όπως εξάλλου και η ονομασία της σημερινής Μονής. Έτσι, η οχύρωση έμεινε γνωστή ως το «Κάστρο του Χριστού».

Ιστορία

Ο «Σφηττός» ήταν αρχαίος δήμος της Αττικής, από το όνομα του ιδρυτή της, Σφήττου, που ήταν γιος του ήρωα Πιτθέα, βασιλιά της Τροιζήνας. Κατοικήθηκε μέχρι και τους βυζαντινούς χρόνους, όπως τεκμηριώνεται από το συνέκδημο του Ιεροθέου το 565 μ.Χ.

Στο λόφο που βρίσκεται το κάστρο ήταν η ακρόπολη του Σφηττού η οποία εξελίχθηκε στο μεσαιωνικό οικισμό «Φιλιάτη» (που διασώζεται σαν ονομασία της περιοχής). Οι κάτοικοι της πόλης επλήγησαν από επιδημία πανώλης επί Ιουστινιανού (τον 6ο αιώνα) και οι επιζήσαντες μετακινήθηκαν στο σημερινό Κορωπί, θέση που, κατά την παράδοση, επιλέχτηκε ύστερα από θαυματουργική παρέμβαση της Θεοτόκου.

Η οχύρωση στο λόφο, λοιπόν, υπήρχε από την αρχαιότητα δεδομένου ότι εκεί ήταν η ακρόπολη Σφηττού, αλλά με μεταγενέστερες προσθήκες τόσο στους παλαιοχριστιανικούς χρόνους, όσο και κατά τους χρόνους της Φραγκοκρατίας.

Φαίνεται δηλαδή ότι επί Φραγκοκρατίας, ο οικισμός αναβίωσε. Αργότερα αναπτύχθηκε στη θέση του αρβανίτικος οικισμός, ο οποίος καταστράφηκε κατά τον έκτο ενετοτουρκικό πόλεμο (1684-1699).

Πηγές