Λείψανα κάστρου στο λόφο Κοράκι πάνω από το Απέριο της Καρπάθου. Κτίστηκε στη θέση όπου πιθανότατα βρισκόταν η αρχαία ακρόπολη της Καρπάθου.

Ιστορία

Το κάστρο κτίστηκε τον 14ο αιώνα όταν το νησί ανήκε στην ενετική οικογένεια των Κορνάρων.

Μετά την άλωση της Πόλης από του Σταυροφόρους το 1204, η Κάρπαθος (όπως και η Ρόδος) δεν έγινε Φράγκικη ή Ενετική κτήση όπως άλλα μέρη της Ελλάδας. Απετέλεσε μέρος της ηγεμονίας του Λέοντος Γαβαλά ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε «Άρχων της Ρόδου και της Καρπάθου» και «Καίσαρ των Κυκλάδων». Ο Λέων παρέμεινε ανεξάρτητος μέχρι τι 1226 όταν ένας Βυζαντινός στόλος τον ανάγκασε να αποδεχθεί την επικυριαρχία του Ιωάννη Βατάτζη, αυτοκράτορα της Νίκαιας.

Μετά το θάνατο του Λέοντος (1240) και του αδερφού και διαδόχου του Ιωάννη (1250), η Κάρπαθος υπήχθη απευθείας στην αυτοκρατορία της Νίκαιας.

Περί το 1283 το νησί παραχωρήθηκε στο Γενουάτη πειρατή Αντρέα Μορέσκο (Andrea Moresco). Οι Γενουάτες ήταν τότε σύμμαχοι των Βυζαντινών. Ο Μορέσκο όπως και άλλοι Γενουάτες τοπάρχες (π.χ. στο Βόρειο Αιγαίο, οι Γατελούζοι) ήταν τυπικά υποτελείς του Βυζαντινού Αυτοκράτορα. Την εποχή αυτή το νησί πήρε το Ιταλικό όνομα Scarpanto που του έμεινε μέχρι την ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα.

Οι αδερφοί Αντρέα και Λουντοβίκο Μορέσκο παρέμειναν ηγεμόνες στην Κάρπαθο μέχρι το 1306 όταν το νησί πέρασε για λίγο στους Ενετούς της Κρήτης που εκείνη την εποχή κυβερνούσε ο Αντρέας Κορνάρος. Το 1313 οι Ενετοί αναγκάστηκαν να φύγουν όταν τα Δωδεκάνησα κατελήφθησαν από τους Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη.

Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, η κυριαρχία των Ιπποτών εδώ κράτησε πολύ λίγο. Το 1315 οι Ενετοί ανακατέλαβαν το νησί και παρέμειναν μέχρι το 1537 όταν το κατέλαβε ο Τούρκος αρχιναύαρχος και πειρατής Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα.

Στη δεύτερη αυτή ενετική περίοδο η Κάρπαθος ήταν φέουδο της οικογένειας των Κορνάρων. Τότε, τον 14ο αιώνα, χτίστηκε και το κάστρο στο λόφο Κοράκι που πρέπει να υπήρξε το διοικητικό κέντρο του νησιού. Μετά την Οθωμανική κατάκτηση, οι Τούρκοι δεν ασχολήθηκαν με το νησί και ουσιαστικά δεν πάτησαν το πόδι τους εκεί.

Η χρήση του κάστρου πρέπει να συνεχίστηκε για αρκετό καιρό και επί Τουρκοκρατίας, αλλά μόνο σαν καταφύγιο όταν γίνονταν επιδρομές.

Πηγές