To Μπούρτζι είναι ένας κατάφυτος λόφος σε μια μικρή χερσόνησο που χωρίζει στα δύο το λιμάνι της Σκιάθου και όπου παλιά υπήρχε ενετικό κάστρο. Σήμερα δεν σώζεται τίποτα, εκτός από κάποια ίχνη των τειχών.

Ιστορία

Η παράδοση λέει ότι το κάστρο στο Μπούρτζι ιδρύθηκε στα χρόνια της Α’ Ενετοκρατίας από την οικογένεια Γκίζι, που έγιναν κυρίαρχοι το νησί το 1207, μετά την άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους.

Τα σημερινά ερείπια δεν αποκαλύπτουν πολλά για το μέγεθος και την ισχύ του κάστρου, αλλά ξέρουμε ότι τα τείχη είχαν επάλξεις, πολεμίστρες και δύο στρογγυλούς πύργους αριστερά και δεξιά της πύλης (οι βάσεις τους ήταν ορατές μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα). Μες στο κάστρο υπήρχε μεγάλη δεξαμενή νερού και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, από το οποίο το κάστρο λεγόταν και «Καστέλι του Αγίου Γεωργίου».

Υπήρξε για ενάμιση αιώνα το κέντρο του νησιού, αλλά η θέση του δεν ήταν ιδιαίτερα ισχυρή. Περί τα τέλη του 14ου αιώνα ο πληθυσμός μετακινήθηκε στον οικισμό του κάστρου της Σκιάθου .

Από το 1360 η Σκιάθος έγινε ξανά Βυζαντινή κτήση. Μετά την άλωση επέστρεψαν οι Ενετοί. Η Β’ Ενετοκρατία κράτησε μέχρι το 1538, όταν στο νησί ενέσκηψε ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα.

Το φρούριο καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς το 1660, όταν κατέλαβε το νησί (για λίγο) ο Ενετός ναύαρχος Φραγκίσκος Μοροζίνι (ο ίδιος που βομβάρδισε και τον Παρθενώνα). Από τότε το Μπούρτζι εγκαταλείφθηκε.

Το 1823, οι κάτοικοι του νησιού μαζί με πρόσφυγες, απέκρουσαν αμυνόμενοι μέσα από αυτές τις ερειπωμένες πολεμίστρες, τις σφοδρές επιθέσεις του Τούρκου Τοπάλ πασά. Μετά την απελευθέρωση (1829), στο Μπούρτζι λειτούργησε το πρώτο λοιμοκαθαρτήριο του νησιού, ενώ το 1906, στο κέντρο της χερσονήσου χτίστηκε δημοτικό σχολείο, από το κληροδότημα του Ανδρέα Συγγρού. Το 1925, στον προαύλιο χώρο του σχολείου, τοποθετήθηκε η προτομή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Πηγές