Ερειπωμένος πύργος στον παραλιακό επαρχιακό δρόμο που ενώνει τους οικισμούς Λουτρό και Πηγάδι, στη Μαγνησία, στον κολπίσκο Αχιλλείου, στη δυτική πλευρά της εισόδου του Παγασητικού κόλπου.
Το σημείο είναι περί τα 3 χλ,. ΝΑ από τον Πτελεό, στους νότιους πρόποδες του λόφου όπου είναι το κάστρο του Πτελεού.

Προφανώς ο πύργος ήταν επιθαλάσσιος αμυντικός πύργος, μέρος του κάστρου του Πτελεού και πιθανότατα κατασκευάστηκε την ίδια εποχή με το κάστρο, δηλαδή γύρω στα μέσα του 14ου αιώνα. Με άλλα λόγια, ο πύργος ήταν ενετικός και παρέμεινε ενετική κτήση μέχρι το 1470 που η περιοχή κατελήφθη από τους Τούρκους.

Ο πύργος πρέπει να ήταν μέρος μιας οχύρωσης που προστάτευε το κάτω μέρος του κάστρου και του οικισμού, ενώ προφανώς επιτηρούσε και τον κλειστό, υπήνεμο όρμο, που για τα πλοία του Μεσαίωνα ήταν ένα πολύ καλό λιμάνι. Σίγουρα ήταν πρωτίστως αμυντικός πύργος. Κάποια εποχή πρέπει να χρησιμοποιήθηκε για την αποθήκευση αλατιού, εξ ού και το όνομά του.
Θυμίζουμε ότι, σε παλιότερες εποχές, το αλάτι ήταν ένα πολύτιμο αγαθό.

Ο πύργος δεν είναι σε καλή κατάσταση αλλά στέκεται ακόμα σε κάποιο ύψος που φτάνει τα 4,7μ. Το μήκος, στην καλύτερα σωζόμενη πλευρά του είναι σχεδόν 7,5μ.

Ο πύργος ίσως θα μπορούσε να παρουσιαστεί μαζί με το κάστρο του Πτελεού, αλλά από το κάστρο σώζεται ουσιαστικά μόνο ο ακρόπυργος, και ο Αλατόπυργος έχει μείνει αποκομμένος, οπότε είναι προτιμότερη η ξεχωριστή παρουσίαση.